Dagboek van een fotograaf, hoofstuk 1.

Ik sta tegenover haar, met nog geen twee meter tussen haar en mij in, als ze begint te huilen. Ze maakt nauwelijks geluid, slikt enkel een paar keer hard. Haar hoofd kleurt diep rood, waardoor haar lichtgrijze, korte krulhaar erop gephotoshopt lijkt. Ik hang mijn camera om mijn nek, geef haar de volle aandacht; de woonkamer waar we in staan fotografeer ik straks wel. 
  ‘Sorry,’ breng ik uit. ‘Als ik dat had geweten, had ik er niet naar gevraagd.’
   Naast ons ligt haar labrador op het vloerkleed. Hij kijkt haar met een schuin hoofd aan, zijn staart rust bewegingsloos en uitgestrekt op de grond. Had ik iets anders moeten zeggen? Ik ben hier enkel om haar huis te fotograferen voor de verkoop ervan, ik ken haar niet en na deze ontmoeting zal ze verdwijnen in een brei van herinneringen aan mensen die ik ooit heb ontmoet, als een foto die ik ooit op Instagram heb geplaatst en die met elke nieuwe foto die ik uploadt steeds verder naar onder verdwijnt. Bovendien was ik net een uur binnen toen ze over haar leven begon te vertellen - hoe had ik anders kunnen reageren?
  ‘Ach,’ zegt ze, ‘dat kun jij toch niet weten.’ Ze komt tot bedaren, haar huid trekt weer bij. ‘In ieder geval,’ gaat ze verder, ‘mijn man is er dus achter gekomen dat het gras niet groener is bij een ander.’
   ‘Jeetje, dat meen je toch niet!’
   ‘Hij wil terugkomen. Maar het hoeft niet meer voor mij. Ik verhuis met mijn dochters.’
   ‘Groot gelijk. Sterk van je.’
   Vanaf waar we staan zie ik hoe de woonkamer van de tuin gescheiden wordt met een muur die niet echt een muur is, maar uit grote ramen bestaat, zodat buiten altijd dichtbij lijkt. Buiten is binnen. Natuur in cultuur. Vrijheid voor het oprapen. Zo’n soort idee.
   ‘Heb jij een vriend?’ vraagt ze me.
   ‘Eh… ja.’ Ik strek mijn rug. ‘Ja, ik heb een vriend. Hij is Italiaans, woont nu vijf jaar hier. Mauro.’ Zijn naam hangt in mijn hoofd als een Post-it die nooit loslaat. Niet omdat ik hem anders vergeet - gewoon omdat hij er altijd is. Maurissimo noem ik hem weleens: alles Mauro. Ik zoek iets om me heen om naar te kijken. In de tuin plakken gele en bruine bladeren als smurrie op de grond door de regen van vanmorgen. Een mooie foto om online te zetten.
   Ze knikt, kijkt verrast, vraagt niet verder. ‘Ik hoop dat jullie gelukkig zijn.’   
   ‘Ja, hoor,’ ik glimlach half en friemel aan de knopjes op mijn camera, ‘jawel.’
   ‘Maar goed, dit is niet de enige reden waarom ik verhuis. Of, nou ja, eigenlijk wel, maar ik ben pas genezen van borstkanker en mijn haar begint eindelijk weer te groeien. Tijd voor een nieuw begin,’ zegt ze, ze begint te stralen, voor zover ze op dit moment kan stralen. Ze snikt nog even en pakt een plukje grijs haar vast. Plotseling lijkt ze trots, zeker van haar zaak. 

< terug

Contact me via:

ninaelisevossen@gmail.com
@ninaelisevossen